Rozdział 6

Rano obudził mnie głośny śpiew ptaków a gdy postanowiłam wygramolić się z łóżka dostrzegłam że Harry siedzi na fotelu obserwując mnie. Patrzał jak spałam ?

-O to ty Harry, nie spodziewałam się ciebie.-Powiedziałam moim porannym głosem na co brunet przygryzł dolną wargę. Trochę się przeraziłam gdy pomyślałam o tym że patrzył na mnie tak przez jakiś czas.

-Tak to nadal ja.-Zachichotał.-Pewnie jesteś głodna. Choć zrobiłem naleśniki.-Mówi i wstając kieruje się do wyjścia. Odpowiadam mu ciche "Okey" i dołączam do loczka. Gdy docieramy na miejsc moim oczom ukazuje się całkiem sporej wielkości pokój na którego środku widnieje stół. Chłopak sadza mnie na jednym z krzeseł i znika gdzieś za drzwiami. Nerwowo bawię się palcami czekając aż wróci. Czy tylko mi wydaje się to dziwne ? Jest jakoś taki dziwnie miły, nie podoba mi się to. W końcu mnie porwał nie powinien tak się zachowywać. Gdy wraca w jednej jego dłoni widnieje talerz naleśników a w drugiej niesie szklankę pełną jak mniemam po zapachu miętowej herbaty.

-Proszę.-Odzywa się i kładzie to wszystko przede mną na stole.

-Dzięki.-Odpowiadam i czym prędzej biorę do ręki widelec by nabić na niego jednego naleśnika. Czuję się jakbym nie jadła wieki a to był zaledwie jeden dzień. Na początku myślałam że to zjem ale teraz nie jestem tego pewna, w dodatku to jego zachowanie.-Czego tu dodałeś ?-Pytam a brunet dziwnie na mnie spogląda.

-Jezu Amy uspokój się to zwykłe naleśniki. -Mówi a ja jakoś mu nie wierzę. Tak po prostu dał mi zwykłe naleśniki ? Odkładam widelec bezwładnie opierając się o krzesło. Zapada chwila ciszy dzięki której analizuję to wszystko jeszcze raz. Zagryzam policzki od środka i podejmuję próbę dowiedzenia się o co tu chodzi.

-Proszę cię nie jestem na tyle głupia by w to uwierzyć. Morderca daje swojej ofierze żarcie i mówi że nic tam nie dodał.-Parskam gwałtownie wstając, dłonie układam pod biustem czekając aż chłopak mi odpowie.

-Nie jesteś moją ofiarą.-Mój wzrok ląduje na jego osobie bacznie obserwując każdy ruch.Chowa dłonie do kieszeni podchodząc niebezpiecznie blisko mnie.

-To czym ? Czym Jestem Harry.-Pytam ale to jedno z tych pytań na które nie uzyskam od niego odpowiedzi. Zmienia temat biorąc mój talerz i widelec od ręki.

-Jak mi nie wierzysz to zjem jednego.-Zawija naleśnika na sztućcu i zjada go kilkoma gryzami ale ja dalej piorunuje go wzrokiem. Odpowiada mi tym samym spojrzeniem prawie że żucając naczynie z powrotem na stół.-Nie chcesz to nie staram się być, miły.-Szepcze w tempie ekspresowym opuszczając pokój na co głośno wzdycham ponownie zajmując miejsce na krześle. Przeczesuję ręką włosy biorąc jednego naleśnika do ręki a gdy biorę pierwszego gryza mówię sama do siebie.

-Może to rzeczywiście zwykłe naleśniki. Co mi odbiło.

Po tym jak postanowiłam zjeść resztę posiłku opuściłam pomieszczenie w którym byłam szukając Harry'ego. Znalazłam go na kanapie w salonie więc dołączyłam do niego, też nie wiem co mi odbiło bo przeprosiłam bruneta i powiedziałam że bardzo mi smakowało co odebrał z szerokim uśmiechem na twarzy. Resztę dnia spędziłam na oglądaniu telewizji z loczkiem i czytaniu jakichś głupich książek. Wydaje mi się że wszystko to co mówią o Harry'm nie jest prawdą. 

Żaden z niego seryjny morderca, on nim nie jest.

 Coś czuję że długo tu zabawię. 

Nareszcie napisałam, przyznam szczerze że nie miałam nawet najmniejszego pojęcia jak się do tego rozdziału zabrać ale jest. I jak ? Podoba się ? 

Zapraszam do głosowania w ankiecie i dodawania się do obserwatorów oczywiście jeśli ktoś chce sprawić żebym się uśmiechnęła :D Jak są jakieś błędy to przepraszam poza tym pisanie krótkich rozdziałów chyba będzie normalne. Postaram się nad tym popracować.

Do następnego, kocham was xx

20 KOMENTARZY = NASTĘPNY ROZDZIAŁ